Ik kreeg vandaag de schok van mijn leven. Hup, meteen drie jaren eraf! De woorden van mijn man galmden nog even in mijn hoofd na, waar een waarschuwing verscheen met ‘Caution! Mental Shutdown!’ ..Hoorde ik het nou goed? Ik herhaalde de woorden nog eens. “Samen wonen met ma en oma”. Okee. Wacht even. Dit moet ik even relativeren.
Wonen met je schoonfamilie. Is dat eigenlijk wel leuk? Wat voor voordelen geeft dat voor jezelf? “We kunnen een groot huis nemen, zoals een duplex, en betalen beide de helft” opperde mijn man als voordeel. “We hoeven geen inboedel te kopen, ma neemt dat gewoon mee uit haar huis!” was zijn tweede.
Ik hoorde het aan en bekeek zijn voordelen. God wat heerlijk voor hem. Weer samenwonen met zijn moeder. Ik voel me meteen een slechte vrouw. Zijn mams doet alles voor hem. Alles! Ze kookt iedere dag vers voor hem, in ochtend èn avond, ze wast en vouwt zijn kleren. Ruimt zelfs zijn vieze sokken achter hem op. Ze kroelt hem lekker in zijn haar wanneer ze samen tv kijken en maakt iedere dag het huis schoon. Jawel. Iedere dag.
Klinkt mij ook wel fijn in de oren moet ik zeggen. Wie niet? Maar wat zijn mijn nadelen? De reden om nee te zeggen?
Geen privacy, niet naakt door het huis rennen (mocht ik het willen, je weet maar nooit in wat voor gekke bui je terecht komt) een kettingrokende oma over de vloer, die bovendien ook erg hulpbehoevend is en dus nooit de deur uit gaat. Een schoonmoeder die alles doet, meer dan je zelf ooit zou doen. En jij daarmee direct als luie schoondochter de boeken in gaat.
Want van mijn leven niet dat ik steeds maar weer achter mijn vent aan loop om zijn rotzooi op te ruimen. Dat doet hij maar lekker zelf! Bij mij doet hij dat toch ook niet? Schoonmaken? Dat doen we mooi samen! Ik ben niet zijn huishoudster, dus 50/50! Koken? Doe ik graag, maar mijn man is ook wel een prinsje in de keuken en dus verwacht ik van hem ook wel eens een maaltijd na een dag hard werken en hij die dag toevallig vrij was.
Ik ben geen sloofje. En ga dat niet worden ook. Dat verwacht ik ook niet van mijn man. Maar eerlijk zullen we samen alles delen. De lusten, en ook de lasten. Dat is wel iets wat ik van hem verwacht. “Het enige recht van de vrouw is het aanrecht” gaat mooi niet op. Dus ook het schoonmaak en opruimwerk doe ik met liefde. Als het balans maar gelijk is. Ik ben, net zoals mijn man overigens, maar hij dan net een tikje meer, echt wel eens lui. Geen schoonmaak. Niet afwassen. Geen wasjes draaien. Alles laten voor wat het is. En dan als het kan de hele dag in pyjama en met de haren door de war lekker tv kijken.
Dat? ….zit er dan niet meer in. Ik zou mij verschrikkelijk voelen wanneer ik ligt te lantefanteren terwijl mijn zeer gewaardeerde schoonmoeder staat te poetsen op haar oude dag. Want mijn vent zal haar echt niet gaan helpen. Dat zou ze niet eens willen! Maar van mij wordt dat als ‘vrouw van’ natuurlijk wèl verwacht.
Zijn voordelen zijn enorm. Mijn voordelen beperken zich tot een paar.
Oh mijn god! Stel je voor dat we kinderen krijgen. Mijn strot wordt droog wanneer ik er over nadenk. Heb je ma en oma in je nek hijgen die je (weliswaar goedbedoeld) lopen te vertellen hoe je de opvoeding moet doen. Hoe vaak is dat bij anderen wel niet voorgekomen? Daar zit je als moeder van een eerste kindje ook niet op te wachten denk ik. Hulp is welkom, maar tot hoeverre accepteer je de hulp en laat je oma en overgroot oma je opvoeding van hun kleinkind beïnvloeden?
Zeg maar dag tegen de zelfstandigheid. Dag tegen de privacy. Zoals mijn vriendin Mayra zei “Dat wordt fluisterend ruzie maken, want ruzie maken in het bijzijn van je schoonmoeder? Dat is ècht not done!” Slik. En zo is het. Ik zou niet durven.
Begrijp mij overigens vooral niet verkeerd, dat moet ik er natuurlijk wel even bij vertellen. Ik heb een geweldige man, schoonmoeder en schoon oma. Allemaal zijn ze ontzettend lief. Anders was ik hier nu niet natuurlijk. Kan me geen betere wensen en val ze ook absoluut niet af. Maar met elkaar echt in één huis wonen? Voor altijd? (of jaren?) Dat is toch wel even wat anders! (de cultuur tussen hun generatie en mijn Hollandse zelfstandige nuchterheid verschilt tèveel, hoeveel ik ook van ze houd)
Zo zijn we toch niet getrouwd! …toch?
Nu ik mijn dilemma op tafel gegooid heb, besef ik dat ik vast niet de enige ben die dit voor de voeten geworpen krijgt. Het is een mooi onderwerp om te bespreken.
Want is het wel zo, zoals ik het me voorstel? Natuurlijk hoeft het niet zo te zijn, en kan het helemaal geweldig zijn om samen te wonen. Leuk met zijn allen in één huis.
Eén van mijn liefste vriendinnen woont, zwanger van haar tweede kindje en al, met haar schoonfamilie in het zelfde huis (weliswaar op een eigen verdieping met eigen keuken en eigen badkamer) en daar gaat het goed. Al is het de planning dat ze ooit echt ‘zelfstandig’ gaan wonen. Ik denk ook zelfs dat het in het begin ontzettend gezellig is. We mogen elkaar immers zeer graag.
Maar hoe zit dat na een jaar of langer? Is het dan nog steeds koek en ei? Wat doet dit met je huwelijk bijvoorbeeld? Woon jij samen met je schoonfamilie of is dit idee een keer op tafel gekomen? Hoe dacht jij er over en hoe heeft dit uiteindelijk voor je uitgepakt? Ben je nog steeds blij of had je achteraf gezien liever anders gekozen?
Leuk geschreven hoor! En ik ben het helemaal met je eens, je hebt recht op je eigen stekkie. 1 vrouw per huishouden is gewoon genoeg!!
Hoi Freija, dank je wel! En zo is het ook. Een man zou het denk ik ook niet leuk vinden wanneer je naast jezelf nog een andere man moet dulden in het huishouden. En voor ons vrouwen is het net zo 🙂
Als er iets belangrijk is, dan is het wel privacy in je eigen huis 😉
Ik zou het niet trekken…. 😉
Haha, hier springt een ding naar voren en de reden dat je dit niet leuk vindt.
Een schoonmoeder die alles doet, meer dan je zelf ooit zou doen. En jij daarmee direct als LUIE SCHOONDOCHTER de boeken in gaat.
IK BEN, net zoals mijn man overigens, maar hij dan net een tikje meer, echt wel eens LUI. Geen schoonmaak. Niet afwassen. Geen wasjes draaien. Alles laten voor wat het is. En dan als het kan de hele dag in pyjama en met de haren door de war lekker tv kijken.
Haha zo kan je het ook verdraaien ja. Ik bedoel er alleen mee te zeggen dat ik niet iedere dag aan het poetsen ben. In een huis mag geleefd worden en hoeft het wat mij betreft niet iedere dag spik en span te zijn. Ik werk ook nog en dan heb ik niet altijd zin om, wanneer je 7 dagen per week meer dan 12 uur per dag werkt, nog eens te gaan staan poetsen. Mijn schoonma geniet van haar pensioen en is dus alle dagen thuis. Zij doet niet anders dan poetsen 😀 En daarnaast, wie is er wel eens niet LUI? Iedereen is dat wel eens.
Erg pakkend geschreven! Echt helemaal verwoord zoals veel (inwonende) Hollandse vrouwen in Turkije dit zullen voelen. Maar wat ik me afvroeg: Is het eigenlijk wel zo dat je schoonmoeder jou gaat zien als de luie schoondochter? Ik heb zelf bij mijn schoonouders ingewoond. Mijn man,ik,onze twee kinderen en mijn schoonouders in een piepklein huisje. Niet dat ik dat zo graag wilde, maar de situatie was nou eenmaal niet anders. Mijn angsten waren hetzelfde als bij jou. Ik had er ook nog eens bij dat ze zich met de opvoeding van mijn kinderen zou gaan bemoeien. Maar ik kan geluk hebben gehad: mijn schoonmoeder heeft me, eerlijk en oprecht, nooit een luie schoondochter gevonden, terwijl ik me dat regelmatig wel voelde als ik weer eens lekker lang uitsliep en zij zorgde voor de kinderen en ook nog eens een uitgebreid ontbijt voor ons op tafel wist te toveren. Zoals ze haar zoon vertroetelde, vertroetelde ze ook mij. En tja, daar kon ik uiteindelijk weer niet zo goed tegen. Dus nu wonen we een dorp verderop, maar zijn nog heel regelmatig voor korte en langere logeerpartijen bij mijn schoonouders. En eerlijk is eerlijk, dat is veel beter dan inwonen.
Hi! Ik kom via via op deze site. En ik heb echt ontzettend zitten lachen!
Ik heb een turkse vriend maar we wonen in Nederland (heb hem ook in Nederland leren kennen).
Als ik dan een weekend bij hem ga logeren,
Je hebt totaal gelijk over schoonmoeders en huishouden.
Mijn vriend helpt haar nooit, want dat wil ze niet. Maar ze doet echt ALLES echt gewoon ALLES.
En hoe hard mijn best ik ook doe, en hoe hard ik ook poets, ik poets altijd verkeerd, of nét niet goed genoeg en word door mijn schoonmoeder soms lui genoemd.
Dat is echt vervelend want je doet wel je best en je poetst wel haha.
En idd, ruzie maken waar je schoonfamilie bij is is not done! Daarmee spreek ik ook uit ervaring.
Ja kom op! Ik ben als oerhollandse kaaskop gewend dat je best een heftige discussie kan hebben met je vriend, mijn schoonmams dus niet.
Maar nogmaals, het is echt een schat van een vrouw echt een lieverd,
Maar ben blij dat tie zijn eigen huis heeft en dat we dan gewoon alleen maar even koffie bij hun gaan drinken.
Want ik trek het al niet eens, en ik kom alleen in de weekenden.
En het zijn schatten hoor! Echt waar, dus ik snap je punt heel goed.
Maar als ik jou was, zou ik nooit met mijn schoonfamilie onder een dak wonen,
P.S, leuk geschreven, ben benieuwd hoe het afloopt! :yeeeh:
Bunlar eskilerde kaldı.Aynı evde ailesi ile yaşamak bence saçmalık sorry hoor..! Ama hadi karşı bnada bir alt sokakta olur ama aynı evde dat kan gewoon niet..
Wonen met je schoonfamilie… phoe! Ik had ook niet verwacht dat het zo frustrerend kon zijn.
Dit is wel een hele oude topic, maar toch moet ik even mijn ei kwijt.
Wij hebben onze eigen etage (dus met eigen keuken en douche enzo) en beneden wonen mijn schoonmoeder en schoonzus. Wij eten 7 dagen !! per week beneden. Ontbijt en avondeten. En het liefst ook nog beneden thee drinken en tv kijken.
Ik krijg nu het verwijt dat ik mijn schoonfamilie niet goed genoeg help. Ik vraag mijn schoonzus niet of ze me wilt leren Turks te koken. Ik help niet in het huishouden (schoonzus komt bij mij boven toch ook niet het huishouden doen/helpen). Als ze beneden bezoek krijgen, ben ik verplicht om naar beneden te gaan en het bezoek te verwelkomen. Terwijl ik daar niet altijd zin in heb.. en ik denk: het is mijn bezoek niet, ze komen niet voor mij.
Het is dus een strijd van: schoonfamilie & man vs. ik!
Ik wil echt wel mijn best doen, maar het voelt gewoon nooit als genoeg. Ik voel me al zolang het 3de wiel aan de wagen. Man is teveel een moederskindje. Overlegt eerst met haar, en neemt dan de beslissing. Ik wordt nergens in betrokken.
Zoveel frustratie…… hoelang hou ik het nog vol
Ik herken het en heb zelf op een bepaald moment de knuppel in het hoenderhok gegooid. Bij mij lag de situatie iets anders, wij zijn wat ouder en mijn man is niet aan zijn moeder gehecht. Even goed stond ik er alleen voor want ze bleek een wolf in schaapskleren. Ismara, je bent geen lid meer ik heb geprobeerd te te pm’en. Raad geven kan ik niet, ieder zijn leven maar soms kan het helpen als je even kan spuien….