Genieten van wonderlijke kaboutermutsen in Cappadocië

0
1005
Genieten van wonderlijke kaboutermutsen in Cappadocië
Genieten van wonderlijke kaboutermutsen in Cappadocië

Tekst: Marc Guillet
Foto’s: Slawomira Kozieniec

Met zweet op het voorhoofd kijkt een toerist naar een heteluchtballon die wordt klaargemaakt. Hij heeft geboekt voor een tocht boven het wonderlijke landschap van Cappadocië, maar hij heeft hoogtevrees.
Luidruchtige Koreanen beginnen al foto’s te maken. De gasbranders worden ontstoken. Zij verhitten de lucht die door een ventilator de ballon in is geblazen. Langzaam komt de ballon omhoog en trekt de rieten mand rechtop.

Ruim twintig passagiers worden over vier compartimenten verdeeld. De man met hoogtevrees klimt als laatste aan boord. Als enige kan hij niet lachen wanneer er foto’s worden gemaakt voor vertrek.
Zodra de ballon het luchtruim kiest, ebt zijn paniekgevoel weg. Het gaat zo langzaam en zo rustig. De wonderlijke wereld van Cappadocië ontvouwt zich met elke meter die de ballon ongemerkt hoger klimt. De wind doet het werk.

Het is zeven uur in de ochtend, maar er zijn al minstens 40 andere ballons die zweven over de bizarre rotsformaties en tufsteenkegels waarin talloze holwoningen zijn uitgekapt. Miljoenen jaren geleden bedolven twee vulkanen – Erciyes in het oosten en Hasan in het westen – het gebied tijdens diverse uitbarstingen met as en puin. Dit vulkanische materiaal versteende na verloop van tijd waardoor het relatief zachte tufsteen ontstond. Duizenden jaren van erosie door wind, water en zandstormen creëerden dit onwerkelijke sprookjeslandschap. “God was een artiest toen hij Cappadocië vormgaf”, zegt een van de Koreaanse toeristen in de mand van de ballon.

Cappadocie vanuit de ballon
Cappadocie vanuit de ballon

Hasan Ezel vertelt trots dat hij 25 jaar geleden de eerste ballonvaarder was die met toeristen langs de tufsteenkegels zeilde. Ook vandaag wil hij zijn vakmanschap etaleren. Rakelings gaat hij langs vulkanische rotsformaties, laat de ballon ver zakken in een vallei, hangt stil naast een rots zodat we hem bijna kunnen aanraken en geeft de toeristen even het gevoel alsof ze op een van de kegeltorens zijn geparkeerd. Een fantastische ervaring om zo boven de aarde te zweven.

Er wordt gezwaaid naar toeristen in andere ballonmanden. Camera’s klikken. De beelden zijn onvergetelijk: de combinatie van dit unieke natuurwonder met zijn onwerkelijke vormen en de moderne, felgekleurde ballons die in slow motion door de blauwe lucht zweven. Zelfs de kwetterende Koreanen worden er stil van.

Het is een afwisselende tocht en onvergetelijk avontuur. Dalen en stijgen. De hellingen en stufsteengroepen zien er elke keer weer anders uit, ook door de steeds veranderende lichtval. Af en toe laat Hasan de branders loeien en verhitten de steekvlammen de lucht in de ballon, die een hoogte bereikt van 550 meter. Het uur is zo voorbij. Kapitein Hasan trekt het ventiel bovenin open zodat de warme lucht ontsnapt. De daling wordt ingezet. En de landing is al net zo zacht en probleemloos als het vertrek. Applaus voor de ballonvaarder en bubbelwijn voor alle toeristen aan boord. Ontbijt met wijn om 8 uur in de ochtend! Dat is pas echt vakantie.

Anderhalf uur later start de georganiseerde tour met een busje langs de toeristische hoogtepunten van Cappadocië. Surrealistische rotsen en holwoningen met daken als kaboutermutsen die bezoekers de indruk geven rond te wandelen in de schilderijen van Salvador Dali. Kerken, kapelletjes en kluizenaarscellen van monniken in de vallei Göreme, die door christenen in de zachte tufsteenformaties werden uitgekapt. Het onderaardse dorp Kaymakli; een doolhof van smalle gangen, woonvertrekken, opslagruimten en kapelletjes; kilometers lang, acht verdiepingen diep, waarvan er vier voor toeristen toegankelijk zijn.

De Peribacalari van Cappadocie
De Peribacalari van Cappadocie

De best bewaarde grotkerken liggen in het Openlucht Museum van Göreme. De meeste uit de periode tussen de 9e en 13e eeuw. Diverse hebben nog fraaie, kleurrijke fresco’s. Nadeel is dat het er altijd druk is en wachten in de rij voor de ingang onvermijdelijk.

De ‘Zwarte (Karanlık) Kerk’ met een koepel en vier pilaren is een van de belangrijkste bezienswaardigheden. Doordat er maar één raampje is dat licht doorlaat in het kerkje zijn de kleuren van de ruim 1000 jaar oude byzantijnse fresco’s zo goed bewaard gebleven. Prachtige bijbelse taferelen uit het Nieuwe Testament: onder meer de geboorte van Christus, het Laatste Avondmaal, het Verraad door Judas, de Kruisiging.

Ook de Appelkerk ‘Elmali Kilise’ is bijzonder. Met fresco’s van heiligen, bisschoppen en martelaren. De naam van de kerk kan te maken hebben met de rode bol die de aartsengel Gabriël in zijn linkerhand heeft.

In de kerken van Cappadocie
In de kerken van Cappadocie

Minder in de smaak vallen de twee verkoopdemonstraties die deel uitmaakten van de excursie. Eerst het oude ambacht van het pottenbakken. Daarna een modeshow met modellen die allerlei leren jassen, broeken en rokjes showen. Meteen daarna treden zij op als verkopers in de winkel. Diverse toeristen blijven uit protest tegen de verplichte verkoopdemonstratie buiten zitten.

Avontuurlijker dan met de bus is het bijzondere landschap te verkennen per paard. De streek is tenslotte niet voor niets Cappadocië genoemd: afgeleid van het Perzische woord ‘Katpatuka’, letterlijk: het ‘land van goed gefokte paarden’. Dus wat kan er mooier zijn dan per paard door een streek te rijden die op de Wereld Erfgoedlijst van UNESCO staat?

Paul Stuyvenberg (52), manager uit Eindhoven, met zijn vrouw en dochters Marjolein (15) en Vivianne (13), doen het met zichtbaar plezier. Ze staan hun paarden af te borstelen aan het eind van de dag. “Heel mooi georganiseerd”, aldus Paul. “Zes dagen in het zadel. Zo’n 35 km per dag. Heerlijk. Je gaat voor het landschap. Dat kan echt niet mooier: de kleuren, de vormen, de mist in de ochtend”.
Marjolein Hillege uit Utrecht, die al 20 jaar paard rijdt, is ook heel enthousiast. “Het is bijna een spirituele ervaring hoe je door de paarden door het landschap wordt rondgereden. Heel indrukwekkend.” Ze looft de manier waarop de Turkse begeleiders met de dieren omgaan. “Bovendien zijn het sterke, betrouwbare, goed opgevoede paarden. Wel vind ik dat je minstens drie jaar buitenrijervaring moet hebben voor je hier aan begint.”

De groep, in leeftijd variërend van 13 tot 73 jaar, heeft ook genoten van wat Marjolein Hillige de ‘extreme gastvrijheid van de Turken’ noemt. “Op een avond, toen we bij het hotel aankwamen, bleek dat alle kamers bezet waren. Toen mochten we in de villa van de directeur logeren!”

Een andere vorm van kleinschalig, duurzaam toerisme waarbij cultuur en natuur centraal staan, is wandelen. Dagtochten door de natuur worden onder andere georganiseerd door de Nederlandse cultureel antropologe Evelien Boogaart die al jaren in het dorp Ortahisar woont. Ook jazz–guitarist, beeldend kunstenaar, kok, en vogelaar Paul Broekman die is neergestreken in het dorp Ibrahimpasha, wil best wat van zijn favoriete plekjes laten zien.

Hij gaat voorop op smalle ezels- en herderspaadjes. Heuvels op en dalen in. Met passie vertelt hij over het vroege christendom en zijn eerdere ontdekkingen van verborgen grotkerkjes. “Volgens sommige gidsen zijn er duizenden, kerkjes. Veel van die kerkjes liggen verborgen in valleien, in huizen van boeren, onder de grond”. Een van de meest bijzondere is de zogeheten ‘Konijnenkerk’, bovenin een grot, diep verscholen in een vallei. “Hij was onderdeel van een klein klooster met twee grotkerken”, aldus Paul. De fresco’s zijn zwaar beschadigd door vandalen, maar de oorspronkelijke afbeeldingen en hun Griekse bijschriften zijn nog wel zichtbaar. Taferelen uit het bijbelverhaal als een soort stripverhaal langs de wanden, waaronder Koning Herodes en de kindermoord, de duivel, de vier evangelisten, en veel vrouwen met slangen. Paul wijst ook naar de hoeven van de ‘konijnen’ en concludeert dat er een geit en een bok zijn afgebeeld, die staand op hun achterpoten aan blaadjes van boomtakken knabbelen.

“In Cappadocië lopen natuur en cultuur naadloos in elkaar over”, zegt Paul. “Dat is misschien nog wel het meest aantrekkelijke van dit gebied.” Hij heeft gelijk. Buiten de verscholen grotkerkjes zijn er taltrijke vogels te horen of te zien: buizerds, bijeneters, wielewaal, nachtegaal, rotsklver, zwaluwen, veldlewerik, de Finsch-tapuit en de hop met zijn roodbruine verenpak met een lange zwart gepunte opzetbare kuif. Paul bespiedt ze met zijn verrekijker.

Verder is het genieten van de geuren en kleuren van de grote variëteit aan bloemen en planten: jeneverbes, citroenkruid, abrikozenbomen, wolfsmelk en de Kaukasische iris. Her en der staan ook scheuten van wilde asperges. Paul plukt ze. ‘Lekker voor vanavond. Ik bak ze in olijfolie met wat knoflook. Heerlijk!”

De Crew van de ballon in Cappadocie
De Crew van de ballon in Cappadocie

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in
Captcha verification failed!
Captcha gebruikersscore mislukt. Gelieve ons te contacteren!